چاپ

ندای لرستان- دکتر محمدرضا روزبه درباره عشق به همسر در شعر معاصر ایران، اظهار کرد: تا پیش از عصر مشروطیت، معشوق شعر فارسی غالباً با سیمایی کلی، مبهم و فاقد هویت عینی و غرق در هاله‌ای از تقدس و رازناکی در شعر شاعران تجلی می‌یافت.

وی ادامه داد: اما از عصر مشروطه با ظهور گفتمان‌های تازه ازجمله توجه به جایگاه زن و فردیت او در عرصه جامعه و خانواده، ماهیت معشوق دگرگون شد و چهره‌ای ملموس و عینی یافت.

روزبه اضافه کرد: آن معشوق رازآمیز، آرمانی و آسمانی مبدل به معشوق زمینی و این جهان شد.

این مدرس دانشگاه یادآور شد: در کنار گونه‌های متنوع معشوق که در میراث شعری یک قرن اخیر تجلی یافته‌اند، به تبع توجه به نقش زن و بازتعریف نظام خانواده با گونه‌ای دیگر از معشوق مواجهیم که همانا همسر واقعی شاعر است.

وی تصریح کرد: معشوقی که وجود تابوهای فرهنگی و اخلاقی و نیز دیگر عوامل اجتماعی ازجمله فاصله‌ موجود بین عشق و زناشویی، مانع ظهور و بروز آن در اشعار عاشقانه کلاسیک می‌شد.