چاپ

ندای لرستان - یک دکترای زبان و ادبیات فارسی گفت: مولوی حضور آدمی در اجتماع را از ضرورت‌های سلوک در طریق کمال می‌داند.
دکتر قاسم صحرایی درباره نگرش اجتماعی مولوی و یافتن راهبردهای وی در برقراری ارتباط انسانی مؤثر، ایجاد همدلی و جرأت‌مندی آدمی برای توفیق در زیست اجتماعی، اظهار کرد: برخلاف گروه اندکی از صوفیان که تفکر انزواطلبی را القاء می‌کنند، ابوسعید ابوالخیر و مولوی مشارکت و حضور آدمی در اجتماع و بهره‌برداری از فواید حضور در میان آحاد مردم را از ضرورت‌های سلوک در طریق کمال می‌دانند.
وی ادامه داد: به‌عنوان‌مثال مولانا در مناظره مرغ با صیاد درباره ترهب، ضمن بیان پیامدهای مثبت زندگی اجتماعی به نفی ترک دنیا و رهبانیت در دین مبین اسلام و سنت نبی اکرم (ص) می‌پردازد.
صحرایی اضافه کرد: مولوی در آثارش از چهار نوع ارتباط خدا، خود، جهان و همنوعان سخن می‌گوید.
این مدرس دانشگاه لرستان یادآور شد: منظور مولانا از این ارتباط سرگرم ساختن خویش به امور عبث نیست زیرا کار منفی یکی از پناهگاه‌های انسان فاقد آرامش روحی و از خود بیگانه است.
وی گفت: مولوی در میان ارتباط اجتماعی میان افراد بر آن است که اگر فرد حسودی به شما رشک بورزد و از شما اعراض کند، بلکه خداوند را سپاس گویید و حتی فدیه دهید که یار صادق دیگری برمی‌گزینید که همواره با شماست.
صحرائی افزود: در منظر مولانا ارتباط اجتماعی زمانی معقول و اثربخش است که آدمی راه کمال را بپیماید و به همین دلیل انسان قادر است با تمام جهان هستی از جماد و نبات و حیوان ارتباط برقرار سازد.