چاپ

ندای لرستان - ملی‌پوش سابق بوکس می‌گوید: وعده‌هایی که تمرکزش را در یک قدمی کسب نشان المپیک گرفته‌اند، باعث شده که مقابل حریف اهل دومنیکن شکست بخورد و دستش از مدال کوتاه بماند.
مرتضی سپهوندی در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا منطقه لرستان، در پاسخ به پرسشی که بزرگترین حسرت‌اش در بوکس چیست؟ گفت: نگرفتن مدال در المپیک 2008 پکن که بدترین تراژدی زندگی‌ام است، چون از خیلی‌ها که مدال گرفتن بهتر بودم و این غلو نیست.
وی یادآور شد: قبل از آغاز رقابت‌های المپیک و در روزهایی که تمرین می‌کردم، روزی 16 هزار طناب می‌زدم و با آمادگی کامل به پکن رفتم و قبلش هم گفته بودم که طلسم نگرفتن مدال بوکس در المپیک را می‌شکنم.
سپهوندی اضافه کرد: در مبارزه‌های اول و دوم حریفانی از تونس و رومانی را شکست دادم و برای صعود به نیمه‌نهایی و مسجل شدن مدال باید به مصاف بوکسور دومنیکنی می‌رفتم که حاشیه‌ها آغاز شد و من هم در حاشیه ضعیف هستم. چهار روز تا روز مسابقه زمان داشتم که مدیران ازجمله رئیس وقت کمیته ملی المپیک و چند نفر دیگر آمدند و همه قول جایزه دادند و چون وضع مالی خوبی نداشتم، این قول‌ها برایم حاشیه شد.
این بوکسور سابق لرستانی افزود: قول 530 میلیون تومان پول دادند که گفتند اگر ببرم همان جا چک آن را به من می‌دهند و چهار دستگاه خودرو هم وعده جایزه بعدی بود و همین‌ها سبب شد آن چهار شب یکی دو ساعت هم نمی‌خوابیدم.
وی ادامه داد: روز سوم به محل سفارت و کمیته ملی المپیک پناه آوردم و به دیدار واعظ موسوی روانشناس ورزشی رفتم که خیلی مدیونش هستم و جریان را گفتم و حرف قشنگی زد و گفت «مرتضی دوست داری این مسابقه را کجا برگزار کنی» گفتم باشگاه خودمان در خرم‌آباد و گفت: این دو روز با خودت کار کن که در آن باشگاه و روی همان رینگ هستی و دوستان آنجا حضور دارند و حریف را بزرگ یا کوچک نکن و با روان راحت روی رینگ برو».
سپهوندی گفت: دو روز این کار را انجام دادم و بهتر شدم تا روز مسابقه که داخل رختکن و در حال گرم کردن بودم که آقای مقصودی تلفن را به دستم داد و یکی از افراد حاضر در آنجا پشت خط بود و گفت 120 میلیون تومان در صورت پیروزی پاداش داری و استرسم 20 دقیقه قبل از آغاز مسابقه بالا رفت!
نفر پنجم المپیک پکن یادآور شد: بیش از 600 مسابقه در بوکس داشته‌ام و تنها مبارزه‌ای که یادم نمی‌آید چه کارهایی کرده‌ام همین مصاف با حریف اهل دومنیکن بوده، قصد توجیه ندارم اما اگر آن حواشی به وجود نمی‌آمد، بوکسور دومنیکنی را که هیچ می‌بردم، می‌توانستم فینال را هم ببرم.
وی با اشاره به اینکه شش ماه قبل از دریافت آی‌دی کارت‌ها گفتم کاری کنید که برادرم رحیم یا اکبر احدی به‌عنوان مربی آی‌دی کارت بگیرند و به پکن بیایند، تأکید کرد: متأسفانه خیلی‌ها که دوست دارند همه جا باشند، این اجازه را ندادند و در حالی که نیازی به حضور خودشان نبود، آنجا بودند.
سپهوندی گفت: هنوز فیلم آن باخت را نگاه نکرده‌ام و توانایی این کار را ندارم. دومنیکن بوکسوری نبود که من را شکست دهد و اگر آن حاشیه‌ها ایجاد نمی‌شد، سرنوشت زندگی‌ام جور دیگری رقم می‌خورد اما حیف....
انتهای پیام